Każdy protest dziecka odbierasz jak atak na siebie, ignorujesz jego potrzeby, narzucasz swoją wolę, tresujesz.
Wyrasta na mało samodzielnego, zakompleksionego człowieka. Nie będzie wierzyć we własne siły. Życiowe decyle uzależni od twojej akceptacji lub rozpocznie walkę. W pewnym momencie ucieknie z domu, zerwie z tobą wszelkie kontakty.
Mówisz, że to jeszcze małe dziecko, wyręczasz je we wszystkich pracach domowych i trzymasz pod kloszem.
Nie ma motywacji, by zacząć życie na własną rękę. Wie, że w każdej chwili może liczyć na pomoc rodziców, wykorzystuje to. Mając 30 lat nadal jest na twoim utrzymaniu lub prowadzi podwójne życie: dla ciebie „grzeczny” – dla innych cynik.
Wymagasz, żeby chodziło twoimi ścieżkami, wybrało taki sam zawód, ciągle porównujesz je ze sobą.
Wyrasta w poczuciu winy, że chce robić coś innego niż ty.
Gdy dorośnie, może żyć w ciągłym rozdarciu. Chcąc cię zadowolić będzie działało wbrew sobie. Stanie się zagubionym, biernym człowiekiem.
Ingerujesz w jego życie, kontrolujesz, rozliczasz, tylko wymagasz.
Nie będzie mu zależało na własnych sprawach, tylko na tych, na których tobie zależy. Wyrośnie na mało ambitnego człowieka lub będzie tobą manipulować.
Np. uzna, że musisz spełniać jego zachcianki, żeby ono chodziło do szkoły.
Uczyniłaś z dziecka jedyną miłość swojego życia, przekonujesz, że nikt go nie będzie kochał jak ty.
Jego związki nie będą udane, bo będzie szukało bezwarunkowej miłości. Będzie podporządkowywało sobie partnera i stawiało mu wygórowane warunki. Uważaj jednak, bo gdy jego żona lub mąż każe mu wybierać, nagle twoje dziecko zerwie z tobą kontakty.