Można śmiało powiedzieć, że dziecko w tym wieku stawia mamę i tatę przed jednym z najtrudniejszych egzaminów rodzicielskich. Maluch zaczyna chodzić i biegać, jest w stanie wszędzie dotrzeć, sięgnie po każdy przedmiot. Jednak jedne maluchy są z natury ostrożniejsze i łatwiej respektują zakazy dorosłych (np. że nie wolno grzebać w doniczkach z ziemią), a inne za nic mają zakazy i ciągle narażają się na niebezpieczeństwa. Taki kilkunastomiesięczny brzdąc ma tyle energii i zapału do poznawania świata, że dorośli męczą się od samego patrzenia na niego. I te cechy temperamentu najczęściej pozostają u człowieka na trwałe. Dziecko w drugim roku życia nie tylko jest bardzo aktywne ruchowo. Rozwija się w nim też naturalna potrzeba kontaktu z innymi ludźmi. Maluch zaczyna używać pierwszych słów. Szybko zauważa, że jedno z nich: „NIE”, budzi w dorosłych sporo emocji. Za jego pomocą uczy się manifestować swoją
odrębność. Mama Janka-tygryska mówi: – Miałam już dwójkę dzieci, ale dopiero po urodzeniu Jasia poznałam, co znaczy nie móc poradzić sobie z maluchem. Synka od początku rozpierała energia. Wił się i szalał przez większą część dnia i niestety, nocy. Zdumiewało mnie, że on nigdy się nie męczy! Nawet zmiana pieluch przypominała walkę na ringu. Zaczął stawać w ósmym miesiącu, chodzić, a właściwie biegać, w dziesiątym. Potrafił wspiąć się po firankach na parapet (i nigdy z niego nie spadł!). Był energiczny, uparty, agresywny, hałaśliwy. Wszystko przeżywał bardziej intensywnie niż pozostała dwójka dzieci. Dziś już chodzi do szkoły, ale te cechy mu pozostały.
W trzecim i kolejnych latach życia cechy osobowości dziecka są wyraźniej widoczne. Jaś-miś, choć równie ciekawy świata jak jego energiczny imiennik, będzie spokojniej dążył do celu. Bardzo rzadko odważy się przekroczyć zakazy. Łatwiej i na dłużej skupi uwagę na wykonywanych czynnościach. A gdy coś rozpocznie, w przeciwieństwie do szybko zniechęcającego się kolegi, postara się skończyć. Jaś-miś będzie szybko zasypiać i dobrze spać, jego kolega czasami tak zmęczy się szalonym tempem życia, że zamiast usnąć, będzie długo marudzić.
Niektóre etapy rozwoju są trudne niezależnie od tego, jaki temperament ma nasz maluch. Jednak rodzice Janków-tygrysków muszą być szczególnie cierpliwi i wyrozumiali. Powinni postarać się nie krzyczeć, a napady furii u dziecka spokojnie przeczekać. Dopiero potem mogą przytulić malucha i wytłumaczyć mu, że można się złościć, ale nie wolno przy tym np. niszczyć zabawek i bić innych.
Nie należy również własnego dziecka (w jego obecności) porównywać z innymi maluchami. Wielu rodziców w patowych sytuacjach używa argumentów typu: Krzyś jest grzeczny – a ty jak się zachowujesz? To krzywdzące dla malca i wcale nie poprawia mu charakteru. Dziecko myśli: skoro i tak jestem niegrzeczny, nie muszę się starać, i przylega do niego etykietka nieznośnego czy złośnika, której potem będzie bardzo trudno się pozbyć!